2:1 พี่น้องทั้งหลายของข้อยเอ้ย ส่วนความเซื่อในพระเยซูคริสต์ นายซีวิตของพวกเฮาฮั้น ผู้ประกอบด้วยพระสิริ อย่าให้มีการลำเอียงเลือกหน้าผู้ใดเลย

2:2 ย้อนว่า คั่นมีคนใดคนหนึ่งได้เข้ามาในกลุ่มพวกเจ้า สวมแหวนทองคำ แต่งโตด้วยเสื้อผ้าหน้าแพรอย่างดี แล้วกะมีคนจนคนหนึ่งแต่งโตใส่เสื้อผ้าเก่าขาดๆ เข้ามาคือกัน

2:3 แล้วเจ้าสนใจคนที่ใส่เสื้อผ้าหน้าแพรอย่างดีฮั้น เว้ากับเขาว่า “เชิญมานั่งบ่อนดีๆ นี้เถอะ” แล้วกะเว้ากับคนจนฮั้นว่า “ให้เจ้ายืนอยู่ฮั้นเด้อ” หรือ “ให้มานั่งอยู่ม้าพักเท้าของเฮานี่แม่ะ”

2:4 บ่แม่นพวกเจ้าแสดงความลำเอียงเอง จั่งกลายเป็นผู้ตัดสินด้วยความคึดซั่วซั้นบ้อ

2:5 ให้ฟังเอาเด้อ พี่น้องที่ฮักของข้อยเอ้ย บ่แม่นบ้อ ที่พระเจ้าได้เลือกคนยากจนทางโลกนี้ให้เป็นคนฮั่งมีทางความเซื่อ กับให้เป็นผู้ฮับมรดกในแผ่นดินของพระเจ้า ซึ่งเพิ่นได้สัญญาไว้ว่าสิโปรดให้ผู้ที่ฮักเพิ่น

2:6 แม่นคนฮั่งมีที่กดขี่พวกเจ้า กับลากไปขึ้นศาล บ่แม่นบ้อ แต่พวกเจ้ากะยังลบหลู่ดูหมิ่นคนจน

2:7 บ่แม่นคนพวกนี้บ้อ ที่หมิ่นประมาทพระนามอันประเสริฐของเพิ่น ซึ่งพวกเจ้าได้ฮับการเอิ้นการเซิญมาฮั้น

2:8 คั่นพวกเจ้าสามารถเฮ็ดกฎบัญญัติอันดีเลิศให้สำเร็จได้ ตามพระคำที่ว่า “ให้ฮักเพื่อนบ้านคือจั่งฮักโตเอง” พวกเจ้ากะเฮ็ดดีอยู่แล้ว

2:9 แต่คั่นพวกเจ้ามีการลำเอียงเลือกหน้าคน เจ้ากะเฮ็ดบาป ซึ่งตามกฎบัญญัติฮั้นพวกเจ้าได้หลงละเมิดไปแล้ว

2:10 โดยว่า ผู้ใดกะตามที่สามารถฮักษากฎบัญญัติได้เมิ้ด แต่ผิดอยู่เพียงข้อเดียว ผู้ฮั้นกะท่อกับผิดกฎบัญญัติเมิ้ดคู่ข้อเลย

2:11 คือ ผู้ที่กล่าวไว้ว่า “อย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา” กะได้กล่าวไว้อีกว่า “อย่าฆ่าคน” บัดนี้ แม้นแต่เจ้าบ่ได้ล่วงประเวณีผัวเมียกัน แต่ได้ฆ่าคน เจ้าได้กลายเป็นผู้ละเมิดกฎบัญญัติอยู่แล้ว

2:12 จั่งซั่น ให้การเว้ากับการเฮ็ดของพวกเจ้าเป็นอย่างผู้ที่สิฮับการพิพากษาโดยกฎแห่งเสรีภาพ

2:13 โดยว่า การพิพากษาบ่ให้ความเมตตาต่อผู้ที่บ่ให้ความเมตตา แต่ความเมตตาฮั้นมีซัยเหนือการพิพากษา

2:14 พี่น้องของข้อยเอ้ย คั่นผู้ใดสิว่าโตเองมีความเซื่อ แต่บ่มีผลแสดงออก ความเซื่อจั่งซั้นสิได้กำไรอีหยัง สามารถพาผู้ฮั้นรอดได้บ้อ

2:15 คือ คั่นพี่น้องซายญิงคนใดเปลือยเปล่าขาดแคลนอาหารประจำมื้อ

2:16 แล้วมีคนหนึ่งในพวกเจ้าบอกเขาว่า “เชิญไปเถอะ ขอให้อบอุ่นอิ่มพรเป็นสุขเด้อ” แต่บ่ได้ลงมือซ่อยเขาแนวจำเป็นต่อร่างกายเลย มันสิเป็นประโยชน์อีหยัง

2:17 จั่งซั้น ความเซื่ออย่างเดียว คั่นขาดผลแสดงออก กะส่ำตายไปตามลำพังแล้ว

2:18 แต่อาจมีผู้หนึ่งเว้าว่า “เจ้าว่ามีความเซื่อ แล้วข้อยกะมีการเฮ็ด ให้เจ้าแสดงความเซื่อของเจ้าให้ข้อยเห็นนอกการเฮ็ด แล้วข้อยกะสิแสดงความเซื่อของข้อยให้เจ้าเห็นโดยทางการเฮ็ดของข้อย”

2:19 เจ้าเซื่อว่ามีพระเจ้าองค์เดียวเนาะ นั่นกะดีอยู่ แม้นแต่พวกผีกะยังเซื่อคือกัน แล้วหย้านจนโตสั่น

2:20 โอ คนเบาปัญญาเอ้ย เจ้าคือบ่ฮู้บ้อว่า ความเซื่อที่ขาดการเฮ็ด กะส่ำตายไปแล้ว

2:21 ขนาดเฒ่าอับราฮัม พ่อตระกูลของคนพวกเฮา บ่แม่นว่าลาวเป็นคนซอบธรรมดีพร้อม ต่อพระเจ้า ตอนลาวถวายอิสอัค ลูกซายของลาว เทิงแท่นบูซา ซั่นบ้อ

2:22 เจ้าได้เห็นบ้อว่า ความเซื่อของลาวได้บรรลุผลบัดประสานกันกับการเฮ็ด คือความเซื่อฮั้นเถิงที่สมบูรณ์แบบโดยทางการเฮ็ดฮั้น

2:23 แล้วพระคำกะเถิงที่สำเร็จที่ว่า “อับราฮัมได้เซื่อพระเจ้า แล้วเพิ่นนับว่าความเซื่อฮั้น เฮ็ดให้ลาวเป็นคนชอบธรรมถืกต้องแล้ว” ลาวจั่งมีชื่อว่า เป็นหมู่ของพระเจ้า

2:24 บัดนี้เจ้าเห็นได้ว่า ผู้ใดผู้หนึ่งเป็นคนชอบธรรมได้โดยการเฮ็ดนำ บ่แม่นด้วยความเซื่อเพียงแนวเดียว

2:25 คือจั่งที่ นางราหับ ญิงหาเงินฮั่น ได้เป็นคนชอบธรรมด้วยการเฮ็ดของเขา บ่แม่นบ้อ ตอนนางได้ฮับเอาพวกสายสืบคนอิสราเอลฮั้นไว้ แล้วได้ส่งพวกเขาออกจากเมืองไปในทางอื่น

2:26 สรุปแล้ว ร่างกายที่บ่มีจิตวิญญาณสถิตอยู่นำ กะอยู่ในสภาพตายแล้ว ในทำนองเดียวกัน ความเซื่อที่ขาดการเฮ็ดตามกะอยู่ในสภาพตายคือกัน